مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز، ۱۳۸۹

مقدمه: آموزش بالینی نقش مهمی در برنامه دانشجویان پرستاری دارد. برخی عوامل می تواند کیفیت یادگیری دانشجویان در محیط های بالینی را تحت تأثیر قرار دهد. هدف از این مطالعه، تعیین مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 89-1388 بوده است. روش کار: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی است که در سال 89-1388 انجام گردیده است. کلیه دانشجویان رشته کارشناسی پیوسته پرستاری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز که در زمان انجام پژوهش دارای واحد کارآموزی بودند، به عنوان واحدهای پژوهش انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه دو قسمتی پژوهشگر ساخته بود که بخش اول آن شامل اطلاعات دموگرافیک و بخش دوم مشکلات آموزش بالینی را در حیطه های مختلف در برمی گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک نرم افزارspss و با بکارگیری روشهای توصیفی و آزمونهای تی مستقل و آنالیز واریانس انجام گردید. نتایج: بیشترین عامل بروز مشکل در کارآموزی بالینی از نظر دانشجویان، عوامل مربوط به استاد بوده است. سایر عوامل به ترتیب شامل عوامل محیطی، ماهیت پرستاری، سیستم آموزشی، مهارت دانشجو، عوامل مربوط به بیمار و عوامل فردی بوده است. از میان گویه های مختلف این عوامل، گویه هایی مثل وضعیت روحی دانشجو، تبعیض بین دانشجویان پرستاری با سایر رشته ها در بخش، نامناسب بودن شیوه ارزشیابی، نگرانی از ابتلا به بیماریهای عفونی و واگیردار، ابهام در مورد پرستاری به عنوان حرفه آینده، ناکافی بودن دانش بالینی و اهمیت ندادن به نظرات دانشجویان در برنامه ریزی جهت کارآموزی بوده است. نتیجه گیری: با توجه به اینکه از دیدگاه دانشجویان، عوامل مربوط به استاد بیش از سایر موارد در بروز مشکلات آموزش بالینی تأثیر داشته است، بنابراین لازم است اساتید و مدرسین در خصوص ارتباط با دانشجویان، توجه ویژه داشته باشند و به علاوه در فرم های ارزشیابی نیز بازنگری صورت گیرد.